Ik heb het me vaak afgevraagd: had ik ‘ja’ tegen hem gezegd als ik alles van tevoren geweten had? Als ik had geweten hoe hij van het pad af zou raken, in de greep zou raken van de drank? Was ik ook dan zijn vrouw geworden?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het soms nauwelijks meer trek. Dat ik me soms lamgeslagen voel. En dat ik dan de neiging heb me maar helemaal terug te trekken. Niets meer tot me door te laten dringen. Te gaan leven op een soort van automatische piloot. Om maar niet steeds te hoeven piekeren over hoe het verder moet. Ook financieel. Veel opdrachten krijgt Noach niet meer. Misschien moeten de jongens maar weg uit het bedrijf. Het levert niet genoeg op om nog drie gezinnen te onderhouden. Maar waar moeten ze heen? En hoe ver weg? En blijf ik dan straks met Noach alleen achter...?
In het begin van ons huwelijk was hij nog niet zo. We hebben het echt goed gehad samen. Het was hard werken, maar we wisten waarvoor we het deden. Samen zouden we het bouwbedrijf op de kaart zetten. En het is ons gelukt! Noach kon alles met zijn twee gouden handen. Ik zorgde voor de publiciteit en de administratie. 's Avonds lagen we moe in elkaars armen en waren gelukkig. Blij met elkaar. Wat voelde ik me veilig bij hem. En hij bij mij - denk ik.
Waardoor is het fout gegaan?
Het ging sluipenderwijs. We waren gelukkig toen de jongens geboren werden. Eerst Sem, toen Cham, toen Jafet. Ging hij door hun komst de verantwoordelijkheid als een grotere druk ervaren?
Of waren het de gebeurtenissen in de wereld? Hij trekt zich alles zo aan. De klimaatcrisis. Oorlogen. De ongelijkheid tussen mensen wereldwijd. De groeiende kloof tussen arm en rijk. Hij gelooft dat we afstevenen op de ondergang van de mensheid.
De jongens zijn een grote steun voor me. Vooral Cham. Ze zorgen dat ik met beide benen op de grond blijf staan. Enerzijds helpen ze me om de huidige toestand van Noach niet als ‘normaal’ te gaan zien. Anderzijds doen ze me beseffen dat ik nog altijd zijn vrouw ben. Hoeveel kritiek ze ook op hem hebben, hij blíjft mijn man en hun vader.
Kritiek heb ik zelf ook op hem. De drank maakt hem kapot. Soms wanhoop ik aan zijn verstand.
En toch.
Er zijn momenten waarop ik de oude Noach weer zie. De visionair. De man met verbeelding, met levensmoed. De man die wil doen wat in zijn vermogen ligt om de wereld tot een betere plek te maken. Voor mensen en dieren; voor God.
‘’Niet jij kiest de weg, de weg kiest jou’’ – wie zei dat ook al weer? Zou er dan toch een opdracht in het leven zijn, voor hem – voor mij, voor ons?
Ellie Boot
Reactie plaatsen
Reacties