Kirstin over 'Eva'

Je zult maar de eerste vrouw op aarde zijn! Dat denk ik steeds, wanneer ik me indenk hoe het voor Eva moet zijn geweest. Je leeft samen met je man, op een prachtige plek, waar het je aan niets ontbreekt. Kun je dan wel zien hoe goed je het eigenlijk hebt? Als het enige dat je kent, het Paradijs is? Kun je het goede kennen, wanneer je niet weet wat het kwade is? Hoe leef je dan je leven? Wanneer je je nergens aan kunt spiegelen…

Wanneer ik ergens mee zit, kan ik zo bij iemand terecht voor advies en tips. Bij vriendinnen, mijn moeder, een wijze collega of een buurvrouw. Een coach of zelfs een psycholoog. Gevraagd en ongevraagd krijg ik goede raad, en wordt me regelmatig een spiegel voorgehouden. Daar leer ik van, het helpt richting geven aan mijn keuzes of om te gaan met dingen die me overkomen. Maar als je die luxe niet hebt, zoals Eva?

Dan kun je niet anders, dan op je eigen gevoel afgaan. Eva is een gevoelsmens. Ze denkt met haar hart. En tegelijkertijd is ze enorm onzeker. Ook aan Adam kan ze het niet vragen. Hij leeft dit leven tenslotte ook maar voor het eerst.

Ik kan me wel voorstellen dat je dan valt voor de charmes van iemand als de intrigant. Een zelfverzekerde, sluwe slang, die inspeelt op jouw kwetsbare gevoel. Je aan jezelf en je man laat twijfelen. Dan is het wel heel verleidelijk om kennis van goed en kwaad te krijgen!

Eva overziet de consequenties van haar daden niet, ze is als het ware gehypnotiseerd. Ze neemt haar enige, haar Adam, zelfs mee in haar zondeval. Het Paradijs ligt voorgoed achter ze. Met een familiedrama als dieptepunt. Eva is een moeder die haar kind verliest. Ook dreigt haar andere kind van haar weg te zwerven… Laat je dit als moeder gebeuren? Wat kun je doen? Hoe verzoen je je ermee dat je ene kind dood is, en je andere kind zijn moordenaar? Hoe kun je leven met de gedachte, dat het misschien wel een gevolg is van jouw eigen keuze, omdat jij zo nodig wilde ontdekken hoe het leven in elkaar zit? Wat heb je als partners, als ouders, nog? Ben je dan nog wel elkaars ‘hulp en tegenover’?

Eva moet zichzelf opnieuw uitvinden. Langzaam komt ze tot het besef dat het leven een cirkelgang is, dat je altijd opnieuw kunt beginnen. Maar zoekend is ze nog steeds. Het is uiteindelijk Adam die de leiding neemt, en Eva ervan weerhoudt om zelf ook te gaan zwerven. Adam zet koers, juist door hier te blijven: “Wij zijn het anker dat op z’n plaats blijft.” Als ouder is dat misschien wel de belangrijkste, maar -oh zo- lastige taak: zorgen voor een sterke en stabiele basis voor je kind. Ook als je zelf even niet weet hoe te laveren tussen goed en kwaad...

Kirstin Siteur