Repeteren aan boord. Voordat ik op 5 april vertrok naar Curaçao om op te stappen op de Amante om deze terug te zeilen naar Nederland had ik de wens om alle musicalnummers uit mijn hoofd te kennen bij thuiskomst. Herkennen jullie dat, die goede voornemens? This happened…
Aangekomen bij kapitein Peter en Timo (zijn zoon) leggen we de laatste hand aan wat klussen en gaat de boot te water voor een proefvaart naar Klein Curaçao, een dag varen. Halverwege blijkt de oude lekkage (2019) nog niet verholpen en keren we terug om verder te speuren naar de oorzaak. We zijn nog 3 weken aan het roestbikken, schuren, lassen, gronden en schilderen bij 32 graden op een stoffige werf. We logeren bij een zwager van Peter (Winfried) en hebben een stofvrij bed en airco! Veel tijd voor zingen en oefenen blijft er niet over wanneer we s’ avonds na het eten koken knock-out gaan.
Op 29 april kunnen we (Laura, Peter, Timo en Winfried) vertrekken naar Aruba, bevoorraad voor dik 2 weken, voor een tocht van 13 uur zeilen, zoveel mogelijk voedingsmiddelen in plastic bakken, water en dieseltanks en reservevaten afgevuld. Zo moet de voorbereiding die Noach trof op de ark toch ook zijn geweest. Een flinke bouwput en veel gesjouw en keuzes maken wat wel en niet mee kan. We varen naar Aruba; daar halen we nieuwe accu’s op en een reddingsvlot. ‘Voor ons geen zorg en kater, ik zal niet snel vergaan’, denk ik dan. Een week verblijven we op Aruba met Peters schoonzus die daar woont, we maken gebruik van de hotelfaciliteiten naast de haven, genieten van heerlijke Pinacolada’s, zwembaden, ‘blauwe zee, hoge palmen, witte stranden’; het voelt als een verloren paradijs.
Op 7 mei worden we liefdevol uitgezwaaid voor een overtocht naar de Dominicaanse Republiek, we zijn 4 dagen onderweg, nu komen we in een ritme. Het oefenen doe ik overdag binnen en met een koptelefoon op mompel ik de teksten mee. Dat vlot niet erg, zit iedereen mij te bekijken?
Op 11 mei varen we de baai van Samana binnen met 30 knopen wind, een donkere regenwolk komt aanrollen, het weerbericht voorspelde het juist, de zee wordt woelig, de wind wordt driftig, maar we hebben de zeilen op tijd gereefd en met de juiste vaart bereiken we de haven.
In de baai van Samana, waar de walvissen jaarlijks terugkomen om te baren, gaan we aan wal. Het grootste deel van de bevolking heeft niet veel van waarde in huis, leeft buiten en is blij. Hier sta ik op het mooiste strand van mijn dromen: hagelwit en eindeloos lang.
Op 20 mei verlaten we de Dominicaanse Republiek en beginnen we aan de grote oversteek naar Europa. Via de Bermuda driehoek richting de Azoren.
Tijdens de overtocht bevind je je 26 dagen op een kleine boot met rondom alleen water, je bent elkaars maatjes, je moet het samen doen op een klein oppervlak. Onderweg op zee zing ik in mijn nachtwacht de liederen van de musical. ‘Tohoe wavohoe’ is prima om onder de sterrenhemel luidop te zingen, ik voel hoe nietig ik ben op zee. Mijn favoriet is ‘Hulp en tegenover’. ‘Dromend, starend naar de wolken’, onder een machtige sterrenhemel, besef ik: dit is er allemaal voor mij. De dolfijnen zwemmen voor de boot uit en om ons heen, ze maken een kirrend geluid, hoe diep de zee ook is, hoe mistig of donker, je bent nooit alleen!
We komen 15 juni aan op het eiland Fayal, in de hoofdstad Horta. Hier krijg je het gevoel van een overwinning, we hebben het gefixt. Iedereen die een atlantic crossing heeft gedaan gaat naar ‘Peters Sport Café’ om daar een eerste pint te pakken. Het is helemaal fantastisch, wanneer er geheel onverwachts nog 2 lieverds binnen komen, die je doodknuffelen, dan barst je van geluk.
De Azoren zijn vulkanisch. Moeder Aarde is hier zo krachtig zichtbaar in thermische bronnen, breuklijnen van schuivende continenten, vulkaankraters en lavagangen onder de grond. ‘Dat het borrelt en bruist in mij!’ Een duik naar een scheepswrak opent je ogen voor het kraakheldere water, de begroeiing en het dierenleven wat zich daar verbergt. We zien potvissen die tegenwoordig niet meer bejaagd worden en in vrijheid zwemmen.
Wanneer je over de eilanden rijdt en ziet hoe de akkers begraasd worden door kleine groepen koeien en boeren hun melk ophalen met melkbussen, die naar het verzamelstation brengen waar de melkfabriek deze dagelijks afhaalt, dan denk je bij deze kleinschaligheid ‘Hé, dat kan dus wél!’
Als er iets is waar ik mij bewust van ben geworden op deze reis dan is het de natuur en de ontmoetingen met mensen die net als ik energie krijgen van al het wonderlijke om ons heen. Laten we er zuinig op zijn, moeder aarde, god onze bron, er is leven, zo vruchtbaar, er ontspruit altijd iets nieuws!
Na de Azoren weet ik dat ons kompas altijd de richting wijst met, door en voor anderen. ‘Er is leven!’ en wij mogen dit als musicalgroep zo neerzetten. Hoe mooi is dat!
Laura Schep
Reactie plaatsen
Reacties