Anne over 'Silla'

‘Een nieuwe stap in mijn leven, meedoen aan een musical?! Is dat wel wat voor mij?! Ik weet het niet... Maar wat ik wel weet, is dat ik heel veel van zingen houd en dat ik daar enorm van geniet! Zingen is goed voor me, het maakt me gelukkig en daarnaast vind ik het ook leuk en (ont)spannend om nieuwe mensen te leren kennen. Voor mij is het heel lang geleden, dat ik meedeed aan de musical Nehemia in Zierikzee. Ik vond het enorm leuk! Daarna heb ik zelf niet meer in een musical gespeeld, maar liet ik het aan mijn leerlingen van groep 8 over. Dus het is voor mij een nieuwe ervaring.

Ik speel de rol van Silla, een vrouw die bij een poort van Babel staat. Als op een dag Kaïn arriveert, stel ik hem de vraag: "Ben je nieuw hier?" Door deze rol, leer ik Kaïn op een heel andere manier kennen. Ik sta gewoon als inwoner van Babel tegenover hem, omdat ik hem toevallig tegenkom. Ik weet niets van zijn achtergrond. Voor mij is hij niet de moordenaar van zijn broer Abel. Hij is een zwerver, die onderdak zoekt.

Ik hou ervan om mensen aan te spreken, dus deze rol past bij mij. Ik weet nog goed dat toen ik vroeger als klein meisje in Zierikzee woonde, ik altijd even naar die ene zwerver toeliep. Ik maakte een praatje met hem. Hij zat daar onder de grote, dikke pilaren van de Grote Kerk. Anderen zeiden dan: "Ga je dat doen, Anne?" Of: "Heb je echt met die zwerver gesproken?" Ja, zei ik en hij heeft ook een naam!
"Ben je nieuw hier?" Dat is een vraag die ik afgelopen zondag nog aan een vrouw stelde. En dat was zo. "Heb je mij gezien?", vroeg ze mij verbaasd. Ik vind het belangrijk om mensen te zien, zoals ze echt zijn. En dan gaat het mij er niet om uit welke klasse je afkomstig bent of hoe je eruitziet. De verhalen van mensen raken mij en ik wil er voor mensen zijn. Zonder oordeel: iedereen is welkom. Ik denk dat ik dit wel kan, maar dat betekent niet dat ik het niet spannend of lastig vind.

Kaïn laat zich ook niet zomaar kennen. Als ik naar zijn naam vraag, antwoordt hij: "Doet dat ertoe?" Ik vind dat een heel nors antwoord. Tien jaar geleden zou ik zijn dichtgeklapt, als iemand dat tegen mij zei. Nu zou ik zeggen: "Natuurlijk doet dat ertoe. Ik wil jou zien, om wie je bent! Ik wil je bij je naam noemen!" Maar hoe doe je dat, iemand echt zien zoals hij of zij is? Kom je dichtbij diegene, door dicht naar die ander toe te gaan? Of schrikt dat juist af? Moet je alleen maar luisteren? Of kun je ook zeggen wat je vindt? Hoe win je iemands vertrouwen?  Hoe beweeg je mee met iemand?  Deze vragen vind ik interessant en tijdens de musical leer ik hoe je hiermee omgaat en ook hoe anderen dan op je kunnen reageren, in dit geval dus Kaïn met wie ik de rol speel en die ik graag welkom wil heten in de stad.

Maar gaandeweg de weken kreeg ik pas door dat Silla een oogje op Kaïn heeft. Dat was voor mij een nieuwe ervaring, die van mij een heel ander soort spel vroeg. Ik moest uit mijn comfortzone treden en me verliefd gaan gedragen.  Aan het einde van scène 3 zeg ik zelfs tegen Kaïn: "Diepe gronden, ik wacht op je."  Dat zal ik doen, tot aan het einde van de musical. Dan verbind ik mijn leven aan Kaïn. Ik trouw een moordenaar! Het koor zingt: "Er is leven door een ander, die jou oordeelloos aanvaardt. Die jouw vragen in jou spiegelt en jou weer tot mens verklaart."

Zo ben ik door de musical heen van een vriendelijke vrouw bij de poort, in wie ik mij herken, de vrouw van een man geworden die zijn broer heeft vermoord. Kan ik zó oordeelloos leven? Dat gaat veel verder dan ik van tevoren had gedacht. Zo zou ik willen leven, maar daarom zing ik zelf in gedachten: Er is leven door een Ander, die jou weer tot mens verklaart." Door die Ander hoop ik een mens te kunnen scheiden van zijn daden, om zo anderen werkelijk te kunnen aanvaarden.

Anne van Wilgenburg