Als middelste kind heb je vaak een bijzondere positie in een gezin. Dat geldt ook voor mij. Broer Sem, de oudste, is altijd zó serieus en plichtsgetrouw. Logisch ook wel, vader en moeder zeggen vaak dat Jafet en ik een voorbeeld aan hem kunnen nemen, ze geven hem de meeste verantwoordelijkheid. Dan word je vanzelf zo. Natuurlijk neemt hij de bouw van de ark ook bloedserieus.
En Jafet, mijn kleine broertje? Ach, die wordt altijd beschermd door m’n pa. ‘Rustig aan Cham, hij is niet zo sterk als jij’. ‘Help jij Jafet even Cham?’. ‘Doe jij dat klusje maar even Cham’.
En moeder? Zij laat niet zoveel van zichzelf zien, is het meestal met vader eens. Aan de ene kant begrijp ik dat ook wel. Zij deelt haar leven met hem en wil het graag een beetje gezellig hebben. Én ze probeert de harmonie tussen haar kinderen onderling te bewaren. Ze roept mij regelmatig tot de orde. Als we straks met z’n allen op die boot zitten hebben we alle tijd en zal ik eens wat meer met haar praten, kijken of ik haar beter kan leren kennen.
Dus er blijft er maar een over om af en toe een weerwoord te geven.
Ík probeer zelf na te denken, neem niet alles wat pa zegt klakkeloos aan, slik niet alles voor zoete koek, ik ben kritisch, of beter: realistisch.
Zoals over die boot die we van hem moeten gaan bouwen. We wonen in een gebied waar we blij zijn met elke druppel water, waar de gewassen er vaak verlept en dor bij staan. En nu heeft hij het plan opgevat om een boot te gaan bouwen midden op deze droge grond vol barsten. Is het geloof in zijn God te ver doorgeslagen of heeft het te maken met zijn regelmatige offers aan die andere god, Bacchus en met de waanbeelden die hij dan af en toe heeft?
Ik zit er enorm mee in m’n maag. Ik heb een hechte vriendenkring, al jarenlang trekken we met elkaar op. Zij snappen hier natuurlijk niets van, ik sta volkomen voor gek. Ik zie ons al zitten daar op die boot met ons hele gezin en al die dieren, wachtend op dat wat gebeuren gaat volgens mijn vader. Wat zullen ze lachen, al die mensen die om de boot heen staan. En als pa z’n voorspelling uitkomt, hoe onwaarschijnlijk dat ook is, dan verdrinken al die vrienden. Het gemak waarmee vader en moeder, en Sem trouwens ook, daar overheen stappen. Ik kan daar met m’n verstand niet bij. En tegenhouden kan ik die bouw ook niet.
Nou, we zien wel waar het schip strandt.
Hetty Veldhuizen
Reactie plaatsen
Reacties