Leah over 'Kleine Kaïn'

Kleine Kaïn (Kaïn 2) is het verleden, het heden en de toekomst van Kaïn. Ik ben bij de start van Kaïns zwerftocht. En ook bij het einde. Wanneer ik Kaïn voor het eerst ontmoet in de musical, is hij net begonnen met zwerven. Hij is boos en bang, hij heeft net alles verloren. Hij is helemaal alleen. Tijdens zijn zwerftocht zoekt hij iemand, iets. Dat heeft hij misschien zelf nog niet eens door. Ik help hem om te gaan zoeken. Maar daar is hij dan nog niet aan toe. Ik zet Kaïn aan het denken. Ik stel vragen. Ik hou hem een spiegel voor.

Ik denk dat Kaïn mijn vragen en opmerkingen maar verwarrend vindt. Volgens mij is hij bang om zichzelf tegen te komen. Hij reageert best wel geïrriteerd. Een kind dat aan zijn kop zit te zeuren… maar misschien wel gelijk heeft. Volwassenen luisteren vaak niet naar kinderen. Dat is jammer, want ze hebben vaak hele wijze en goede ideeën.

Kaïn vindt me irritant, maar hij kan niet zonder mij. Ik ben een deel van hem. Ik ben zijn gedachten, zijn geweten. Ik probeer hem aan te moedigen, om nog even door te zetten, want het komt wel goed. Als ik hem later weer tegenkom, vraagt hij me wel om advies. Alleen kan ik dat niet geven. Hij moet het zelf uitvinden.

Nu ik mijn rol steeds beter begin te snappen, vind het ik steeds leuker om Kleine Kaïn te spelen. Het past echt bij mij. In het echt heb ik ook wel wijze uitspraken. En ik kan goed praten met volwassenen. Ik schrijf weleens briefjes aan mijn toekomstige ik. Dan vraag ik aan mezelf of ik een diploma heb of wat voor werk ik doe. Waar ik woon en of ik nog steeds op scouting zit. Ik heb zo’n briefje bij dit stukje gedaan. Dat is eigenlijk ook wat Kleine Kaïn doet bij Grote Kaïn.

Ik vind het heel leuk om mee te doen met de musical. Ik ben het enige kind dat meedoet, dat is spannend en leuk tegelijk. De musical Jozef vond ik heel indrukwekkend en het lijkt me geweldig om zelf ook zo’n indruk te maken.

Leah Siteur (12 jaar)